επινάστιος

ἐπινάστιος, -ον (Α)

μέτοικος, έποικος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + *-νάστιος (< θ. νασ- τού ρ. ναίω «κατοικώ». Πρβλ. παθ. αόρ. ε-νασ-θην. Μαρτυρείται και η γλώσσα νάστης), τ. πού απαντά μόνον εν συνθέσει (πρβλ. μετα-νάστιος)].